تو سوی چشمانت را
از کدامین ستاره به وام می‌گیری
که این چنین بر پیشانی ماه می‌درخشی؟
آن شب
نمی‌دانم در پچپچه‌ی باد چه ترنمی بود
که ستاره‌ام تا سحر نخفت و
چشمانم خواب را به نماز ننشست!
آن شب
نمی‌دانم بهار را چگونه کاشت
آن سرو ناز
که سحر شکوفه رویید از بستر ترد خاک!

¤ سیب نوشته است این جا:خانوم سیب

تو مثل ستاره
پر از تازگی بودی و نور
و در دستت انگشتری بود از عشق
و پاکیزه مثل درختی
که از جنگل ابر برگشته باشد
سرآغاز تو
مثل یک غنچه سرشار پاکی
زمین روشنی تو را حدس می زد
تو بودی هوا روشنی پخش می کرد
و من
هر گلی را که می دیدم از
دستهای تو آغاز می شد
و آبی که از بیشه‌ی دور می آمد آرام
بوی تو را داشت
من از ابتدای تو فهمیده بودم
که یک روز خورشید را خواهی آورد

*
 من بی‌تو دمی قرار نتوانم کرد                        احسان تو را شمار نتوانم کرد

گر بر تن من زبان شود هر مویی                  یک شکر تو از هزار نتوانم کرد

¤ سیب نوشته است این جا:خانوم سیب

یادمان باشد از امروز جفایی نکنیم

گر که در خویش شکستیم صدایی نکنیم

خود بتازیم به هر درد که از دوست رسد

بهر بهبود ولی فکر دوایی نکنیم

جای پرداخت به خود بر دگران اندیشیم

شکوه از غیر خطا هست خطایی نکنیم

یاور خویش بدانیم خدایاران را

جز به یاران خدادوست وفایی نکنیم

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند

طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم

گر که دلتنگ از این فصل غریبانه شدیم

تا بهاران نرسیده است هوایی نکنیم

گله هرگز نبود شیوه ی دلسوختگان

با غم خویش بسازیم و شفایی نکنیم

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم

وقت پرپر شدنش ساز و نوایی نکنیم

پر پروانه شکستن هنر انسان نیست

گر شکستیم ز غفلت من و مایی نکنیم

و به هنگام نیایش سر سجاده ی عشق

جز برای دل محبوب دعایی نکنیم

مهربانی صفت بارز عشاق خداست

یادمان باشد از این کار ابایی نکنیم

وقتی زمزمه اش کردم هر سو پاسخی آمد !

¤۱¤

                                                                                             ¤۲¤   

¤ سیب نوشته است این جا:خانوم سیب

¤ سیب نوشته است این جا:خانوم سیب

مـن اســـیـر زلـــف یـارم زلـف یـارم زلـف یـار

یارمن برده قرارم بی قرارم بی قرارم بی قرار

یا حبیبی یا حبیبی یا حبیبی

یا حســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــین

¤ سیب نوشته است این جا:خانوم سیب