چرا وقتی که آدم تنها می شه غم و غصه اش قدر یک دنیا می شه؟

 میره یک گوشه پنهون می شینه اونجا رو مثل یه زندون می بینه؟

غم تنهایی اسیرت می کنه تا بخوای بجنبی پیرت می کنه

 وقتی که تنها می شم اشک تو چشهام پر می زنه

 غم میاد یواش یواش خونه دل در می زنه

یاد اون شب ها می افتم زیر مهتاب بهار

 توی جنگل لب چشمه ، می نشستیم ، من و یار

غم تنهایی اسیرت می کنه تا بخوای بجنبی پیرت می کنه

 می گن این دنیا دیگه مثل قدیمها نمی شه دل این آدما زشته ، دیگه زیبا نمی شه

 اون بالا باز داره زاغ ابرها رو چوب می زنه اشک این ابرها زیاد ولی دریا نمی شه

غم تنهایی اسیرت می کنه تا بخوای بجنبی پیرت می کنه

¤ سیب نوشته است این جا:خانوم سیب