من چشم ندارم

 همیشه دل بوده این تکه سنگ

 گاهی چند قطره باران می چکد روی صورتم

سر می خورد می رسد تا زمین

 و گاهی هم یک باغچه در صد قدمی من سبز می شود

 من چشم ندارم

 برای همین است که هیچ کس

 مرا

 و تنهایی های مرا نمی بیند

من چشم ندارم

 برای همین است که هیچ وقت گریه نمی کنم

چشم ندارم

 من خود اشک

 من خود گریه ام

 ---

گاه گداری پیش می آید که رد نگاه های می ماند مثل نوشته های هفت سالگی مثل طعم گس تمشک چیدن مثل رخوت بعد از ظهر های جمعه مثل صدای بال های ظریف شاپرک های یک روزه مثل نسیم مثل طعم جویبار مثل عطر سیب رنگ دست های کشیده در نقاب هم ........

¤ سیب نوشته است این جا:خانوم سیب