تو مثل ستاره
پر از تازگی بودی و نور
و در دستت انگشتری بود از عشق
و پاکیزه مثل درختی
که از جنگل ابر برگشته باشد
سرآغاز تو
مثل یک غنچه سرشار پاکی
زمین روشنی تو را حدس می زد
تو بودی هوا روشنی پخش می کرد
و من
هر گلی را که می دیدم از
دستهای تو آغاز می شد
و آبی که از بیشه‌ی دور می آمد آرام
بوی تو را داشت
من از ابتدای تو فهمیده بودم
که یک روز خورشید را خواهی آورد

*
 من بی‌تو دمی قرار نتوانم کرد                        احسان تو را شمار نتوانم کرد

گر بر تن من زبان شود هر مویی                  یک شکر تو از هزار نتوانم کرد

¤ سیب نوشته است این جا:خانوم سیب